Het onmogelijke mogelijk maken
Soms komt er een vraag bij ons die we eigenlijk niet kunnen maar wel willen inwilligen. Een vraag die zo intens is dat we, ook al kan het niet, samen kijken ‘hoe kan het dan wel’? De vraag betrof een opname in het weekend waarbij er geen arts beschikbaar was om op te nemen, geen coördinator om de opname te doen en geen thuiszorg beschikbaar was om de zorg te komen verlenen. In dit geval hebben we net zolang gepuzzeld tot het wel kon. Een vrije dag inleveren is dan helemaal niet zo erg, als je ziet, hoort en kan voelen wat het heeft betekend voor deze familie.
De blijdschap bij het horen van de vogels als mevrouw met de brancard naar binnen wordt gereden.
De blijdschap bij het zien van de vogels buiten als mevrouw in haar bed ligt. De rust die over de familie neerdaalt dat moeder en echtgenote niet meer in het ziekenhuis ligt. De rust dat haar echtgenoot gewoon kan blijven slapen en kinderen aanwezig kunnen zijn en kleinkinderen om een hoekje kunnen kijken.
Deze jonge vrouw net met pensioen had zoveel andere plannen en wou samen met haar man genieten van vrijheid en oma zijn voor haar kleinkinderen. Haar ziek zijn gooide roet in het eten.
Deze opname in het weekend heeft indruk op ons gemaakt.
De blijdschap bij het horen en zien van de vogels. De onvoorwaardelijke liefde van echtgenoot die niet meer van haar zijde week en elke nacht bleef slapen. De dankbaarheid van dit gezin over de rust en de sfeer in ons huis. Het aanbod van zoonlief: zal ik koffie voor jou inschenken Marieke, want we willen zo graag iets voor jullie doen. De vraag van de zoon: wat kan ik voor jullie doen, ik wil jullie wel helpen! Ach het enige wat je moet doen is naar je moeder gaan en zeggen wat je wilt zeggen en voelen wat je wilt voelen, neem deze kostbare korte tijd, want dat die tijd kort zou zijn zagen we wel.
En zo verliep de week.
Het stemmetje van de kleindochter in het hospice was een welkom geluid. Het tafereel van kinderen en kleinkinderen samen met opa aan de eetkamertafel tijdens ontbijt of lunch zoals het is bedoeld.
De blijdschap van de vogels ebde weg en het ongemak van het naderend sterven nam de overhand.
Het verzet van er nog niet klaar voor zijn maakte het ongemak alleen maar groter. Het kolven van schoondochter in de stiltekamer en het nieuwe leven wat er ook mag zijn.
En elke keer de vraag ‘wat kunnen wij voor jullie doen’ van één van beide zoons. De verhalen over het gezin en de zoete inval. De verhalen van een fijne jeugd.
Na een paar dagen van ongemak en pijn kwam er een rust over deze mevrouw en liet ze haar kinderen komen voor het afscheid. Extra medicatie was niet nodig, het waren de rust en de overgave die haar comfortabel maakten. Tijd, respect en zien wat er gebeurt was het enige dat we konden doen. Heel rustig zaten ze aan haar zijde en wisselden ze elkaar af. Het ongemak was weg, maar het afscheid was moeilijk. Het was stil in huis, ze sliep veel. Zo gleed ze heel langzaam weg met haar man aan haar zijde.
Wat was het fijn om voor deze familie het onmogelijke mogelijk te maken.
Marieke
De herinnering:
In april 2022 kwam ze ons hospice binnen. Samen met haar partner en beste vriend. Wat was het moeilijk en onwennig voor ze. Nog niet eerder in een hospice geweest en hun eigen huisje verlaten. Onwennig zaten ze naast elkaar in de kamer waar ze zou verblijven. Sinds 4 november 1999 een stel en nu naar het hospice. Want de diagnose bevestigde dat ze spoedig zou overlijden. Na 22 jaar samen met haar zou hij voor de tweede keer alleen verder moeten.
Het was moeilijk om ze gerust te stellen. Het was middaguur en de vrijwilliger bood beiden een kop soep aan. Het kopje soep werd in de kamer gebracht en naast elkaar aten ze de soep op. Vanaf dat moment was het goed. Samen soep eten deden ze thuis ook. Haar partner bleef regelmatig mee eten. Elke ochtend kwam hij hier zijn krantje lezen. Hij hoorde er gewoon bij. Ze lag veel in bed en was zo moe.
Na twee-en-een-halve week in het hospice is mevrouw overleden. Verdrietig en alleen (eenzaam) bleef hij achter. Vrijwilligers kwamen hem nog weleens tegen en hij vertelde dat hij zo eenzaam was. Hij zette regelmatig de televisie aan en toch weer uit omdat ze niet naast hem zat.
In 2023 werd hij zelf ziek. Ook deze diagnose bevestigde dat hij spoedig zou overlijden. Hij wou graag naar het hospice. Naar dezelfde plek als waar zij was overleden. Er was geen plek en hij bleef nog een paar dagen thuis. Gelukkig kwam al gauw een telefoontje dat er een plekje vrij was. En ook nog dezelfde kamer als waar zijn partner was overleden. De volgende dag werd hij opgenomen. Op dezelfde kamer met hetzelfde uitzicht en dezelfde vrijwilligers om hem heen. ‘Het was goed zo’, vertelde hij.
Vanaf dat moment ging hij achteruit. De volgende ochtend is hij heel rustig in bijzijn van zijn dochter overleden. Was het de berusting en de herkenning dat hij kon gaan? We zullen het nooit weten.
Wat we wel weten is dat voor deze man de cirkel rond was. Hij is overleden op de plek waar zijn vriendin en partner haar ogen sloot. We hopen dat hij al zijn geliefden heeft teruggevonden op de plek waar ze heen zijn gegaan. En de uitvaart? De uitvaart werd een kopie van haar uitvaart op dezelfde tijd in dezelfde ruimte. Het is goed zo!
Marieke
Reactie schrijven