26. juli 2024
De telefoon in het hospice gaat. Het is de transferverpleegkundige van het ziekenhuis met de vraag of we een plekje hebben. We hebben plek en de verpleegkundige vertelt om wie het gaat en wat er speelt. Ik schrik, want ik ken deze mevrouw. Natuurlijk blijf ik professioneel, want dit is mijn werk, maar toch schrik ik en gaan er veel gedachten door mijn hoofd. Ik ben blij dat we plek hebben en haar wens om naar het hospice te gaan kunnen vervullen. De volgende dag is ze gekomen. Nog verbaasd van...
25. juli 2024
Het onmogelijke mogelijk maken Soms komt er een vraag bij ons die we eigenlijk niet kunnen maar wel willen inwilligen. Een vraag die zo intens is dat we, ook al kan het niet, samen kijken ‘hoe kan het dan wel’? De vraag betrof een opname in het weekend waarbij er geen arts beschikbaar was om op te nemen, geen coördinator om de opname te doen en geen thuiszorg beschikbaar was om de zorg te komen verlenen. In dit geval hebben we net zolang gepuzzeld tot het wel kon. Een vrije dag inleveren...
13. oktober 2023
Soms ben ik getuige van zo n moment.....dan word ik helemaal warm van binnen.
17. augustus 2023
In april 2022 kwam ze ons hospice binnen. Samen met haar partner en beste vriend. Wat was het moeilijk en onwennig voor ze. Nog niet eerder in een hospice geweest en hun eigen huisje verlaten.
10. augustus 2023
In augustus 2022 vertelde de arts dat hij nog een jaar te leven had. Hij was nog maar 51 jaar. Een harde boodschap waar hij niet aan toe wou geven. Hij was nog lang niet klaar.
15. november 2022
In het hospice maken we veel mee. Bij een vraag of een wens van een gast zeggen we nooit nee, maar kijken we hoe we de wens kunnen vervullen. Grote wensen en kleine wensen.
15. september 2022
Hij was al jarenlang donateur van ons hospice. Hij vond het een mooie gedachte dat als het zover was, hij in ons hospice zou sterven.
24. juni 2021
Sinds een paar jaar zijn we in het hospice in het bezit van een koppel bed.
Geschonken via het netwerk palliatieve zorg en gesponsord door de Roparun.