We raken niet uitgepraat over de zomer.
Het is warm en het is droog.
En vooral wat duurt de zomer fijn lang.
We gaan op vakantie en komen terug en genieten verder van de zomer.
Tenminste velen van ons.
Onze gasten en hun familie hebben geen vakantie deze zomer.
Voor hun staat de zomer even stil.
Er breekt een tijd aan van afscheid nemen en terug kijken naar de tijden die voorbij gegaan zijn.
Dat dit voor iedereen weer anders is blijkt steeds weer.
Als familie dit vaker mee heeft gemaakt ervaren we dat er herkenning is en dat eerdere ervaringen worden gedeeld.
Ik merk dat familie zich vaak goed voorbereid voor als de tijd daar is.
Ik zie dat we dan een stapje terug doen.
De familie heeft de regie.
Soms zien we dat familie onzeker is.
Het is nieuw.
Het is eng.
Wat kan wel en wat kan niet?
Wat is de bedoeling en wat zijn de regels?
We antwoorden dat er geen regels zijn.
We noemen de mogelijkheden en laten altijd de familie kiezen.
Deze periode kan je immers nooit over doen.
Ook hier heeft de familie de regie en het laatste woord.
Ook als men het idee heeft dat de naaste niet meer hoort wat je zegt en niet meer voelt dat je er bent.
Iemand die haar of zijn leven aan het loslaten is voelt zeer zeker dat je er bent en hoort zeker wat je zegt.
Deze momenten zijn zo dierbaar en waardevol.
Ook al is het de eerste keer, ook al heb je niet geleerd te praten met je vader, je moeder of je naaste.
Ook al is het de eerste keer dat je je naaste vertelt wat je voelt en wat je denkt dan is dit zo waardevol.
Het is gezegd en het is gehoord.
Dan wordt loslaten een moment van intens geluk en blijft dat bewaard in een herinnering.. ….