Ze was nog maar halverwege de 40 en al ernstig ziek.
Ze wou het zelf niet weten.
In de volle overtuiging dat ze beter zou worden ging ze ervoor.
De zuster had al vaker aangegeven is het hospice niet iets voor jou?
Ze wou er niet van weten want ze geloofde dat ze beter zou worden.
Ze was immers nog jong en nog niet klaar.
Haar kinderen hadden haar nog nodig.
Ik vecht en dat heb ik mijn hele leven gedaan.
Dat waren haar woorden.
Elke keer weer.
Na elke tegenslag bleef ze deze woorden herhalen.
Totdat de huisarts aangaf dat het niet meer verantwoord was thuis.
Ze kwam in ons hospice.
Om aan te sterken zoals ze zei.
Wij wisten wel beter maar voor haar was het belangrijk om samen met haar te blijven geloven in het aansterken.
Ook voor ons moeilijk want wat zeg je wel en vertel je niet?
Ze ging weer naar huis want ze was aangesterkt.
Ze kwam weer terug en gaf toe.
Ik ben ziek en word niet meer beter.
Maar ik heb een bucket list.
Haar vriendin nam de leiding en 1 van de punten was: naar de zee met de wensambulance.
En zo gebeurde het.
Op een koude dag in december maar met een stralende zon.
Op weg naar de zee met haar kinderen.
Wat heeft ze genoten.
Ze was 15 toen ze voor het eerst de zee heeft gezien en halverwege de 40 toen ze de zee voor het laatst zag.
Beide kinderen hadden ook de zee nog nooit gezien.
Beide kinderen waren 15 toen ze voor het eerst de zee zagen.
Voor het eerst samen met hun moeder.
Voor het laatst met hun moeder.
Moeder beide kinderen en de zee…
Het staat in hun geheugen en blijft bewaard als beste herinnering ooit…
Marieke