Het was ongeveer 4 jaar geleden.
Haar man was ernstig ziek.
Hij bleef zolang mogelijk thuis maar hij werd verward en ze besloot samen met haar dochter en haar man dat het hospice het beste was.
Afwachtend hoe het zou zijn is hij opgenomen.
Geheel onverwacht overleed hij al na 1 dag en 1 nacht.
Sindsdien was ze een ambassadeur van ons hospice.
Overal waar ze kwam sprak ze lovend over ons hospice.
Ze stimuleerde acties voor het hospice.
Ze wandelde veel en als ik haar tegenkwam dachten we allebei hetzelfde.
Ik heb me vaak afgevraagd wat het toch is geweest dat we na 1 dag en 1 nacht zo’n indruk op haar hebben gemaakt.
Ik weet het nog steeds niet.
Door er te zijn door heel gewoon te doen?
Door ons huis open te stellen als zijnde haar huis.
Het ontroerde me.
Een paar jaar later krijgt ze klachten.
De oorzaak was onbekend
en is nooit helemaal duidelijk geworden.
Ze ging van ziekenhuis naar verpleeghuis en weer terug naar het ziekenhuis.
Ze werd geopereerd en er werd gesproken over revalidatie.
Het mocht niet zo zijn, ze ging alleen maar achteruit.
Na alle onderzoeken operaties en onzekerheid voelde ze zelf het gaat niet goed met me.
En al fluisterend had ze gezegd dat ze naar ons hospice wilde.
Op een vrijdagmiddag ging de telefoon in het hospice.
Of we s avonds nog iemand op wilden nemen.
Natuurlijk wilden we dat mits we alles konden regelen.
Het werd spannend want er moest zuurstof komen en dat lukt niet altijd dezelfde dag.
Ze kreeg dezelfde kamer als haar man.
Wat gunde ik haar dat plekje.
Het was een weekend van herkenning, van afscheid nemen en alles regelen wat ze zelf nog kon.
Samen met kleindochter en dochter stil zijn en verwerken dat wat mogelijk was.
Na het weekend sliep ze in.
Onze ambassadeur.
Marieke Postema