Na bijna acht jaar als coördinator in ons hospice, stond ik onverwacht ineens aan de andere kant.
Als dochter bij mijn moeder.
Het ging niet goed en ze wou geen behandeling meer.
En ineens komt het dichterbij.
Ben je in plaats van hulpverlener in een hospice,
dochter van een moeder die gaat sterven.
Je schrikt en denkt nu al?
Oh help wat nu? Dit kan ik niet denk je.
Natuurlijk kan je het.
Je zet alles aan de kant en zegt alle afspraken af.
Je trekt bij je moeder in.
Aanvankelijk schuchter maar al gauw al je schaamte voorbij.
Je past alles toe wat je in het hospice hebt geleerd.
Je bent echter dochter en het is allemaal zo anders, zo echt, dat doet pijn en maakt je tegelijk zo sterk.
Je lacht, je huilt, je verzorgt, je verlegt je grenzen telkens weer.
Je luistert naar haar wens.
Je vecht voor haar wens.
Je helpt met verzorgen, je masseert, je waakt, je bent alert, je vraagt, je antwoordt.
Je wil de regie pakken maar dat doet ze echter zelf.
Buiten gaat de wereld verder maar je merkt het niet.
Tien dagen moeder en dochter.
Je doet kaarsjes aan en zet de geliefde foto naast haar neer.
Je draait de Ierse muziek die ze zo mooi vindt.
Je doet lavendel op haar bed zodat de serene rust overal terug komt.
Je leert je moeder nog beter kennen.
Verborgen verdriet komt naar boven.
Je vindt briefjes en je vindt antwoorden.
je kan haar niet verstaan, je twijfelt, doe je het wel goed heb je haar wel goed begrepen ?
je raakt in paniek, je snikt, je huilt, je deelt, je vraagt.
Ze is zo sterk, ze geeft zo veel
Ze wacht met sterven totdat ze weet dat je niet alleen bent.
Ze wacht nog even, je pakt haar hand en fluistert dat ze mag gaan.
Ze gaapt en laat los.
Dag lieve mam.....dag mam.
Je staat nu weer aan de andere kant.
je bent weer coördinator in het hospice.
Maar je weet nu hoe het voelt en hoe mooi het kan zijn.....aan de andere kant.
Marieke
Reactie schrijven