Het was zeven jaar geleden dat zijn vrouw in ons hospice verbleef.
Het waren intensieve weken waarin het grote gezin afscheid kon nemen van moeder.
Een gezin waar de koffie altijd klaar stond en het leven gevierd werd.
Een gezin waarbij altijd wel bezoek was en saamhorigheid belangrijk was. Alhoewel ze een maagsonde had, zat mevrouw elke dag aan tafel in de huiskamer en genoot van de aanwezgheid van de tuinmannen die op dinsdag aanschoven voor een kop koffie en een praatje.
Ze werd onderdeel van ons geheel.
Haar echtgenoot kwam elke dag uit uit Dedemsvaart op bezoek.
Na haar overlijden schudde hij onze hand en met tranen in zijn ogen bedankte hij ons voor alles.
Ik kom terug beloofde hij.
Als mijn laatste dagen aanbreken kom ik terug, herhaalde hij.
Zeven jaar later ging de telefoon.
Zijn dochter belde met de vraag of er een plekje vrij was, want vader was aan zijn laatste stukje toe.
Eigenlijk te ziek en te benauwdheid om te vervoeren, maar hij moest en zou terug naar het hospice.
En zo gebeurde het dat in dezelfde kamer waar zijn vrouw had gelegen hij nu zelf lag.
Vanaf het moment dat hij naar bed werd gebracht was hij rustig.
De benauwdheid was weg.
Opgerold en met een glimlach ging hij in bed liggen, op de plek waar zijn geliefde echtgenote zeven jaar geleden had gelegen. Opgerold met een glimlach op zijn gezicht gleed hij langzaam weg en overleed de volgende dag.
Een glimlach om zijn mond.
Op de plek van zijn geliefde vrouw.
De cirkel was rond.
Hij had zijn belofte waar gemaakt.
Reactie schrijven