Sinds een paar jaar zijn we in het hospice in het bezit van een koppel bed.
Geschonken via het netwerk palliatieve zorg en gesponsord door de Roparun.
Door een koppel bed te koppelen met ons gasten bed ontstaat er een 2 persoons bed.
Heel eenvoudig.
Nog geen week later gaat de telefoon.
De partner van een nieuwe gast belt en vraagt of er een plekje vrij is.
Ja er was een plekje vrij.
Heel verdrietig vertelt meneer dat het voor zijn vrouw is en dat hij het zo moeilijk vindt om haar naar het hospice te moeten laten gaan.
Ze zijn 60 jaar getrouwd en nog steeds verliefd.
60 jaar elke nacht samen geslapen en nog geen nacht zonder elkaar.
We hebben het echtpaar samen verwelkomd.
De kamer een beetje leeggehaald en van het al aanwezige bed samen met het koppelbed
tweepersoonsbed gemaakt.
Overdag werd het bed losgekoppeld en s avonds weer vastgekoppeld.
En zo gebeurde dat we mochten aanschouwen dat een huwelijk dat begon als liefde op het eerste gezicht en 60 jaar mocht duren ook in het hospice kon worden voortgezet.
Meneer zorgde voor mw. en wij zorgden voor beiden.
Er werden mooie verhalen verteld over heden en verleden.
Wij hebben een stukje mogen meelopen in de laatste week van dit mooie huwelijk.
Het loslaten van het leven werd verbonden met het loslaten van een 60 jaar oude liefde.
Dank jullie wel lopers van de Roparun.
Voor ons heel bijzonder maar ook heel speciaal: die ene vraag van deze meneer werd pas gesteld op een moment dat we in het bezit waren van dit mooie bed.
Voor mij is het duidelijk: het heeft zo moeten zijn.
Het heeft zo mogen zijn.
Marieke
Reactie schrijven