De Donateur
Hij was al jarenlang donateur van ons hospice. Hij vond het een mooie gedachte dat als het zover was, hij in ons hospice zou sterven. Toen hij hoorde dat hij niet meer beter zou worden, wilde hij dan ook niet naar huis maar naar het hospice. Zijn dochter belde, vroeg of er plek was en de volgende dag werd hij opgenomen.
Bij de opname toonde hij nog niet zo ziek. Hij toonde alleen maar dankbaarheid voor het leven dat hij geleefd had. Dankbaarheid en trots op zijn kinderen en kleinkinderen die allemaal een goed leven hadden. Dankbaarheid voor de mooie kamer met uitzicht op de majestueuze plataan in de tuin. Hij miste zijn overleden vrouw en wilde graag naar haar toe.
Hij wist heel goed wat hij wel en niet wilde. Hij wilde niet meer uit bed, hij kon het nog wel, maar had er geen zin meer in. Tja, en dan hoeft het natuurlijk niet. Net zoals je geen drie maaltijden per dag hoeft te eten en je geen eiwitrijke drankjes hoeft te drinken. Hij werd zelfs boos dat er nog een bestelling eiwitrijke drankjes geleverd werd die al eerder was besteld.
Het werd wel wat anders: glaasjes port, haring en paling. Een beetje vla, maar vooral port, haring en paling. Dat vond hij lekker en zo togen we een paar keer per week naar de viswinkel. Zijn dochters zorgden voor de port. Geen kleine portglaasjes, nee gewoon in een limonadeglas. Ook wij moesten hieraan wennen, maar hij genoot met kleine glinsteroogje, liggend in zijn bed en kijkend naar de plataan in de tuin.
Zo ook zijn laatste weekend, het weekend van afscheid nemen van kinderen, kleinkinderen en het leven. Zoon en schoondochter uit Zwitserland kwamen. Wat hij niet wist was dat beide kleinzonen er ook bij waren.
Zijn ogen straalden en hij vroeg om het bakje met de haring. Hij prikte een stukje haring aan zijn vork, zijn hand ging richting de kleinzoon aan de rechterkant van het bed, de kleinzoon nam het stukje haring aan. Vervolgens ging zijn hand met de vork en het volgende stukje haring naar de linkerkant van zijn bed, waar de andere kleinzoon zat, ook hij nam de haring aan. Zo ging het door tot het bakje leeg was. Ondanks protest van beide kleinzoons, want opa moest toch ook een stukje hebben?
Maar opa genoot en lag met glinsteroogjes in bed.
Een jarenlange traditie van een visje eten met opa was op deze manier afgesloten. Het was goed zo.
Diezelfde avond sloot hij voorgoed zijn ogen, een paar dagen later overleed hij rustig in het bijzijn van zijn jongste dochter.
Marieke
Reactie schrijven