Een gouden moment
Het was een zaterdagavond en ik was in het hospice.
Ik zat op de rand van het bed van één van onze gasten.
Ze was al ernstig ziek en ik streelde over haar rug.
We raakten aan de praat en ze ontspande door het masseren.
“Oh kon je me maar altijd over mijn rug masseren”, zei ze dankbaar.
Ze legde haar hoofd tegen mijn schouder en vroeg:
“Als ik nu sterf, wat ga je dan met me doen?”
Zo’n concrete en rechtstreekse vraag had ik nog nooit gehad van een gast.
Wel van familie en mantelzorgers, maar nooit direct van de gast.
Ik vertelde dat we dan gingen zorgen dat ze lekker in bed lag en dat we de dokter zouden bellen.
Ik vertelde dat we samen met de familie verder zouden praten wat er ging gebeuren en dat ze verzorgd zou worden zoals ze wenste.
Ik vertelde van de kaars die we aan zouden steken en van het mooie kleed wat op haar kist zou liggen en van het gedicht dat de familie misschien wel voor zou lezen.
Ik vertelde van respect, rust en eerbied.
Ondertussen bleef ik haar strelen over haar rug.
Het bleef even stil.
“Ik wou dat ik nu zo kon wegglijden”, zei ze, “het is net of ik al een stukje op weg ben.”
We bleven nog een poosje zo zitten.
Het was zo stil en zo mooi.
We waren allebei ontroerd.
Een paar dagen later heb ik haar gevraagd of ze zich dat moment nog kon herinneren.
“Jazeker”, zei ze, “dat was mooi he.”
Ik heb haar ook verteld dat het op mij een diepe indruk heeft gemaakt: het vertrouwen en de eerlijkheid.
“Eerlijk waar?” Dat vond ze vreemd, want ik werk hier al zo lang… “Ja, eerlijk waar.”
Op mijn vraag of ik hier een blog over mocht schrijven, zei ze: “Ja maar natuurlijk!”
De volgende dag is ze overleden.
Marieke
De herinnering:
In april 2022 kwam ze ons hospice binnen. Samen met haar partner en beste vriend. Wat was het moeilijk en onwennig voor ze. Nog niet eerder in een hospice geweest en hun eigen huisje verlaten. Onwennig zaten ze naast elkaar in de kamer waar ze zou verblijven. Sinds 4 november 1999 een stel en nu naar het hospice. Want de diagnose bevestigde dat ze spoedig zou overlijden. Na 22 jaar samen met haar zou hij voor de tweede keer alleen verder moeten.
Het was moeilijk om ze gerust te stellen. Het was middaguur en de vrijwilliger bood beiden een kop soep aan. Het kopje soep werd in de kamer gebracht en naast elkaar aten ze de soep op. Vanaf dat moment was het goed. Samen soep eten deden ze thuis ook. Haar partner bleef regelmatig mee eten. Elke ochtend kwam hij hier zijn krantje lezen. Hij hoorde er gewoon bij. Ze lag veel in bed en was zo moe.
Na twee-en-een-halve week in het hospice is mevrouw overleden. Verdrietig en alleen (eenzaam) bleef hij achter. Vrijwilligers kwamen hem nog weleens tegen en hij vertelde dat hij zo eenzaam was. Hij zette regelmatig de televisie aan en toch weer uit omdat ze niet naast hem zat.
In 2023 werd hij zelf ziek. Ook deze diagnose bevestigde dat hij spoedig zou overlijden. Hij wou graag naar het hospice. Naar dezelfde plek als waar zij was overleden. Er was geen plek en hij bleef nog een paar dagen thuis. Gelukkig kwam al gauw een telefoontje dat er een plekje vrij was. En ook nog dezelfde kamer als waar zijn partner was overleden. De volgende dag werd hij opgenomen. Op dezelfde kamer met hetzelfde uitzicht en dezelfde vrijwilligers om hem heen. ‘Het was goed zo’, vertelde hij.
Vanaf dat moment ging hij achteruit. De volgende ochtend is hij heel rustig in bijzijn van zijn dochter overleden. Was het de berusting en de herkenning dat hij kon gaan? We zullen het nooit weten.
Wat we wel weten is dat voor deze man de cirkel rond was. Hij is overleden op de plek waar zijn vriendin en partner haar ogen sloot. We hopen dat hij al zijn geliefden heeft teruggevonden op de plek waar ze heen zijn gegaan. En de uitvaart? De uitvaart werd een kopie van haar uitvaart op dezelfde tijd in dezelfde ruimte. Het is goed zo!
Marieke
Reactie schrijven