De engelbewaarder
Er zijn van die dagen dat alles tegelijk gebeurt. Zo ook die ene herfstdag in oktober. Het was een mooie dag. De zon scheen en de wereld buiten was vredig. Binnen in het hospice was het rumoerig en druk. Het was een dag waarop veel gebeurde en alles gebeurde tegelijk.
De dienstdoende vrijwilliger en ik hadden de taken goed verdeeld. Een dag met een opname en een overlijden op hetzelfde moment. Een bezoek van een dochter die haar vader 30 jaar niet heeft gezien.
Een weerzien nu het nog niet te laat was.
Een dag waarbij je niet weet of en hoe die eindigt. Tegelijk ook een dag die je niet wilt missen, omdat het fijn is hier onderdeel van te mogen zijn. Een dag waarop je hoofd vol is van alles wat gebeurt. Een dag waarop je blijft rennen, omdat je niet stil kan blijven staan.
En toen ging de bel: in een oase van zonlicht stond een oudere heer bij de voordeur. Een heer met lichtgrijs, golvend haar. In zijn hand een bloknoot en een pen. Hij wilde geld geven aan het hospice. “Ach meneer”, zei ik, “maar wat aardig van u… ik wil u graag koffie aanbieden in ons hospice maar het is nu een beetje druk. Komt u volgende week een keer langs voor een kop koffie”, maar dat wilde hij niet. “Ik wil u zo graag bedanken”, stamelde ik.
“Dat hoefde niet”, antwoordde hij, “ik kom alleen geld doneren.” Hij kwam uit Almere op weg naar Assen. Verbouwereerd liep ik naar kantoor voor het rekeningnummer. Toen ik terugkwam en hem de gegevens gaf, vroeg ik hem hoe hij heette, zodat ik hem kon bedanken. Hij vertelde dat hij Ronald heette, een achternaam noemde hij niet. Net zo plotseling als hij kwam, zo verdween hij ook weer. Ik stamelde nog: “Wat is het fijn dat er zulke aardige mensen zijn die ons hospice willen steunen.” Hij bedankte vriendelijk, om hem heen de aura van zonlicht en herfstkleuren.
Ik sloot de deur en dacht dat ik droomde. Toen ik me omdraaide zag ik de vrijwilliger die alles had gehoord. Ook zij was getuige van dit moment. We keken elkaar stil en verwonderd aan en zeiden:
“Wat bijzonder was dit.” “Dat wordt een blog”, zei ze. “Ja”, zei ik, “……..op een rustig moment.”
De dag ging verder met regelen en ingaan op de gebeurtenissen van die dag. Allebei wisten we dat deze mooie meneer in het zonlicht in onze herinnering zou blijven.
Dat rustige moment is nu gekomen. Het raakt me nog steeds nu ik het opschrijf. Wat fijn dat er zulke mooie mensen zijn. En als deze meneer Ronald dit leest: dank u wel voor het mooie moment. Dank u wel!
Marieke
Reactie schrijven