Mijn collega en ik worden regelmatig uitgenodigd om een presentatie te geven over het hospice.
Dat kan bij een groot gezelschap zijn of een kleine club.
We zetten het in onze agenda en we komen.
Vaak zijn het verenigingen, vrijwilligersorganisaties, besturen of kerken, die ons uitnodigen.
We komen graag: gewapend met laptop beamer of IPad.
We komen vooral met een hoofd vol kennis, ervaring en hele mooie verhalen.
Verhalen op basis van veel respect naar de gasten en hun familie die bij ons te gast zijn geweest.
Juist vanuit dit respect en onderling vertrouwen noemen we nooit namen en mijden we verhalen die herleidbaar zijn. In veel gevallen gaat er een vrijwilliger van het Hospice met ons mee.
Van tevoren weten we niet wat de avond brengt.
Dat is niet erg, het past bij ons werk. We weten ook niet wat het leven ons brengt.
Sinds 1 januari 2018 zijn we als hospice Dalfsen een zelfstandige stichting. Er zijn samenwerkende besturen van het Hospice en van de vrienden van het Hospice te Dalfsen. Vanwege deze verandering hebben we onze presentatie aangepast met tekst en foto’s van nu.
Bij iedere terugblik valt ons weer op dat het avonden zijn die elke keer anders verlopen, steeds weer wisselende gebeurtenissen.
Een ding hebben alle avonden gemeen; het zijn altijd mooie avonden met veel interactie en ontroering.
We bemerken iedere keer dat als we eenmaal aan het vertellen zijn, we niet meer op kunnen houden. Het is de passie voor ons werk en de verbinding met de mensen, het bestaansrecht van het Hospice.
Bijna iedere vraag vanuit het publiek, tijdens een presentatie, doet dan denken aan een voorbeeld in ons hospice:
De gast die nog geen onderdak had voor haar beide poesjes en waarbij we de poesjes ook maar hebben opgenomen.
De gast die al weken niet meer buiten is geweest en met bed en al onder de appelbomen de buitenlucht opsnoof.
De tuinvrijwilliger die spontaan met een bosje bieslook naar hem toe ging.
De vrijwilliger die (toen het nog kon) een gast heeft meegenomen naar de ooievaars.
Het bruidspaar dat naar het hospice kwam omdat opa niet naar de bruiloft kon.
De orgelman die speciaal onder het raam van de gast een paar liedjes kwam spelen.
We kunnen zo wel doorgaan
Het gouden randje, we proberen het elke keer weer………..
Marieke Postema, coördinator hospice Dalfsen