Tweetie de Parkiet
In het hospice maken we veel mee. Bij een vraag of een wens van een gast zeggen we nooit nee, maar kijken we hoe we de wens kunnen vervullen. Grote wensen en kleine wensen.
In het hospice kwam een vrouw van middelbare leeftijd samen met haar parkietje: Tweetie.
Tweetie is al ouder dan 10 jaar en ook al zo lang in het bezit van mevrouw. Natuurlijk mocht Tweetie mee naar het hospice en kreeg een mooi plekje op haar kamer. Tweetie piept en fluit er vrolijk op los en fladdert door de kooi. De vrijwilligers leren Tweetie kennen en Tweetie kent de vrijwilligers.
Ook Tweetie voelt zich thuis in ons bijna thuis huis. Tweetie is getuige van de blije momenten, maar ook van de moeilijke momenten. Tweetie is een soort troost voor mevrouw. Het is moeilijk voor haar om haar gedachten onder woorden te brengen en voor Tweetie maakt dat niet uit. Tweetie luistert altijd. Tweetie is nooit boos en oordeelt niet.
Op een dag is Tweetie wel heel erg stil en blijft op zijn stokje zitten. Mevrouw is heel erg verdrietig, want Tweetie piept niet meer. Mevrouw huilt stilletjes in haar bed. De vrijwilliger vraagt voorzichtig wat er is. Ze vertelt dat Tweetie misschien wel doodgaat, omdat hij niet kan staan doordat zijn nagels zo lang worden. Hij staat nog maar op één pootje.
Nou kun je twee dingen doen: je kunt denken ‘het is maar een vogeltje en het is niet zo erg’, maar dat is in ons hospice geen optie. De vrijwilliger bedacht zich geen moment en belde een bevriende dierenarts op. Deze dierenarts is dezelfde dag gekomen en samen met de vrijwilliger zijn de nageltjes van de parkiet geknipt. Gewoon omdat het kan. Gewoon omdat het moet. Voor Tweetie en voor onze mevrouw. Een kleine wens, maar voor deze mevrouw heel erg groot.
Met dank aan deze doortastende vrijwilliger en haar dierenarts.
Marieke
Reactie schrijven