De grote wereld om ons heen verandert en dat maakt me soms angstig. In de kleine wereld van ons hospice worden we regelmatig met onze neus op de feiten gedrukt. Ook zien we hier vaak een afspiegeling van de maatschappij. Maar niet altijd …
Hij kwam binnen, omdat het thuis niet meer ging. De huisarts belde of er een plekje was, graag dezelfde dag nog. Een paar uur later arriveerde hij.
Hij woonde alleen, er was geen familie dichtbij om voor hem te zorgen. Zijn vrouw was overleden en helaas was er geen contact meer met zijn dochter. Hij werd verzorgd door een buurvrouw. Ze werden maatjes en samen met een vriend van de camping werden die twee samen curator. Een vast groepje makkers om hem heen vormden zijn netwerk. Een paar zussen op afstand en dat was het dan.
Een paar ondeugende ogen en een flinke snor. Zo lag hij in bed toen ik hem voor het eerst zag. Een beetje onwennig maar het was goed, vertelde hij. Als een van zijn makkers er was, had hij praatjes voor tien. Waren ze er niet, dan sliep hij.
Hij was erg ziek maar sprak er niet over. Hij had geen wensen en aanvaardde zijn lot en zijn situatie.
Behoefte om te praten en verloren contacten te herstellen? Nee dat was niet aan hem besteed.
Doe maar gewoon en niet sentimenteel. Familie? Ach zijn makkers waren veel belangrijker. Een grapje, een lekkere maaltijd en een lolletje, dat was het leven. Als zijn makkers op bezoek waren, was het net als thuis. Grappen maken toen het nog kon, stil zijn toen het minder werd.
Het ging op en af. Goede dagen en hele slechte dagen. Slechte dagen werden slechte nachten. Niet meer alleen kunnen zijn en de stilte niet kunnen verdragen. Het werd een strijd voor deze man met die ondeugende ogen en grote snor. Was datgene wat niet te bespreken was, dat wat hem zo plaagde op het laatst? We zullen het nooit weten.
Wat ik nooit zal vergeten is dat hoe groot en hard de grote wereld soms ook is, deze kleine wereld van de man met de ondeugende ogen en grote snor, omarmd door zijn makkers, was warm. Dag en nacht. Betrokken en zorgzaam. De wereld is zo slecht nog niet met makkers voor het leven.
Marieke
De herinnering:
In april 2022 kwam ze ons hospice binnen. Samen met haar partner en beste vriend. Wat was het moeilijk en onwennig voor ze. Nog niet eerder in een hospice geweest en hun eigen huisje verlaten. Onwennig zaten ze naast elkaar in de kamer waar ze zou verblijven. Sinds 4 november 1999 een stel en nu naar het hospice. Want de diagnose bevestigde dat ze spoedig zou overlijden. Na 22 jaar samen met haar zou hij voor de tweede keer alleen verder moeten.
Het was moeilijk om ze gerust te stellen. Het was middaguur en de vrijwilliger bood beiden een kop soep aan. Het kopje soep werd in de kamer gebracht en naast elkaar aten ze de soep op. Vanaf dat moment was het goed. Samen soep eten deden ze thuis ook. Haar partner bleef regelmatig mee eten. Elke ochtend kwam hij hier zijn krantje lezen. Hij hoorde er gewoon bij. Ze lag veel in bed en was zo moe.
Na twee-en-een-halve week in het hospice is mevrouw overleden. Verdrietig en alleen (eenzaam) bleef hij achter. Vrijwilligers kwamen hem nog weleens tegen en hij vertelde dat hij zo eenzaam was. Hij zette regelmatig de televisie aan en toch weer uit omdat ze niet naast hem zat.
In 2023 werd hij zelf ziek. Ook deze diagnose bevestigde dat hij spoedig zou overlijden. Hij wou graag naar het hospice. Naar dezelfde plek als waar zij was overleden. Er was geen plek en hij bleef nog een paar dagen thuis. Gelukkig kwam al gauw een telefoontje dat er een plekje vrij was. En ook nog dezelfde kamer als waar zijn partner was overleden. De volgende dag werd hij opgenomen. Op dezelfde kamer met hetzelfde uitzicht en dezelfde vrijwilligers om hem heen. ‘Het was goed zo’, vertelde hij.
Vanaf dat moment ging hij achteruit. De volgende ochtend is hij heel rustig in bijzijn van zijn dochter overleden. Was het de berusting en de herkenning dat hij kon gaan? We zullen het nooit weten.
Wat we wel weten is dat voor deze man de cirkel rond was. Hij is overleden op de plek waar zijn vriendin en partner haar ogen sloot. We hopen dat hij al zijn geliefden heeft teruggevonden op de plek waar ze heen zijn gegaan. En de uitvaart? De uitvaart werd een kopie van haar uitvaart op dezelfde tijd in dezelfde ruimte. Het is goed zo!
Marieke
Reactie schrijven