De realiteit
Hij was nog niet zo oud, de diagnose was hard. Hij werd niet meer beter, dat was de realiteit en die stond vast. Hij mocht het ziekenhuis verlaten, maar naar huis gaan was geen optie. Dan graag naar het hospice, dat was zijn wens. Gelukkig mocht hij in het ziekenhuis blijven totdat er een plekje in het hospice vrij was.
En zo gebeurde het dat hij begin december opgenomen werd in het hospice. Op het oog een nog vitale man, eigenlijk zag hij er nog niet zo ziek uit. Heel realistisch vertelde hij dat het was zoals het was en dat hij daarmee moest dealen, hoe jammer ook.
Het aanbod van de wensambulance wimpelde hij steeds af, dat was niet aan hem besteed. Zijn enige doel was om goed afscheid te nemen en zijn gezin goed achter te laten. Een grote familie met veel broers en zussen, een fijn gezin met een lieve vrouw en twee stoere jongens, lieve schoondochters en twee fijne kleindochters.
Hij kon nog veel zelf en had weinig nodig. Hij had een hulpmiddel om te gaan staan en zich te verplaatsen. Hij leerde elke vrijwilliger hoe dit werkte, waarbij we lachend voorstelden om certificaten neer te leggen voor iedereen die de instructie goed had begrepen.
De maand december in een hospice, waarbij de realiteit van het naderend afscheid extra zwaar is.
“Het is zoals het is”, zei hij dan altijd. In het begin kwam er veel bezoek en was hij eigenlijk nooit alleen. Ook dat kan in het hospice, geen bezoektijden, geen regels en geen limiet, net zoals thuis.
De vrijwilligers kookten lekker eten en voorzagen het bezoek van koffie en thee.
De feestdagen werden gevierd met een lach en een traan, maar hij bleef realistisch: het is zoals het is en goed afscheid nemen en zijn gezin goed achterlaten waren zijn enige wensen. Oudejaarsavond met echtgenote en kleindochter, samen kijken naar het vuurwerk. Na de jaarwisseling bracht oma kleindochter weer naar huis. “Heel bijzonder hè oma” waren de woorden van zijn kleindochter. Woorden die altijd een bijzondere betekenis blijven hebben.
Na de decembermaand werd het minder en lag hij meer op bed. Het hulpmiddel werd niet meer gebruikt en instructies werden niet meer gegeven. Hij voelde zelf goed dat het minder werd en op een vrijdagmiddag in januari besloot hij afscheid te nemen van broers en zus. Één voor één kwamen ze binnen en namen afscheid, zoals hij wou. Mooi verdeeld in het weekend.
Ook vertelde hij dat hij zijn zoons had gevraagd in de buurt te blijven en de baas in te lichten dat het tijd was om verlof te nemen. De stoere jongens met een hart van goud deden meteen wat vader vroeg. Altijd een lach en soms een traan. Altijd dankbaar en gulle giften. Bloemen en een enveloppe, ondanks dat we zeiden “dat hoeft toch niet”. We durfden niet te weigeren.
Na het weekend vroeg hij of zijn vrouw en kinderen kwamen. En zo is het gebeurd. Ze zijn niet meer weggegaan. Een traan, een herinnering, een lach en altijd dankbaar. Stoere jongens met een hart van goud en lieve schoondochters.
Op woensdagavond is hij rustig ingeslapen. Kleindochter aan zijn hoofdeinde en de rest van de familie om hem heen. Tot het laatst realistisch. “Het is wat het is Marieke”, zei hij dan. “Als ik mijn gezin maar goed achterlaat.” En dat heeft hij gedaan.
Ook na zijn overlijden bleef de familie bij hem. Samen hebben ze hem de laatste zorg gegeven en ook toen week zijn kleindochter niet van zijn zijde. Opa was heel bijzonder voor haar. Ze knoopte de knoopjes van zijn overhemd dicht en zorgde voor het branden van de kaars naast de deur.
Na zijn overlijden vertelden beide zoons dat tijdens de afscheidsbijeenkomst de collecte voor het hospice was. En omdat onze giftenbus leek op een spaghettibus, werd de gift overhandigd in een prachtig mooie giftenbus voor het hospice. Een foto met een zwaai als groet ter herinnering. Wat een dankbaarheid voor het enige wat we doen: er zijn en een thuis bieden.
Wat zijn wij dankbaar dat we ook met deze familie een klein stukje mee mochten lopen.
Marieke
De herinnering:
In april 2022 kwam ze ons hospice binnen. Samen met haar partner en beste vriend. Wat was het moeilijk en onwennig voor ze. Nog niet eerder in een hospice geweest en hun eigen huisje verlaten. Onwennig zaten ze naast elkaar in de kamer waar ze zou verblijven. Sinds 4 november 1999 een stel en nu naar het hospice. Want de diagnose bevestigde dat ze spoedig zou overlijden. Na 22 jaar samen met haar zou hij voor de tweede keer alleen verder moeten.
Het was moeilijk om ze gerust te stellen. Het was middaguur en de vrijwilliger bood beiden een kop soep aan. Het kopje soep werd in de kamer gebracht en naast elkaar aten ze de soep op. Vanaf dat moment was het goed. Samen soep eten deden ze thuis ook. Haar partner bleef regelmatig mee eten. Elke ochtend kwam hij hier zijn krantje lezen. Hij hoorde er gewoon bij. Ze lag veel in bed en was zo moe.
Na twee-en-een-halve week in het hospice is mevrouw overleden. Verdrietig en alleen (eenzaam) bleef hij achter. Vrijwilligers kwamen hem nog weleens tegen en hij vertelde dat hij zo eenzaam was. Hij zette regelmatig de televisie aan en toch weer uit omdat ze niet naast hem zat.
In 2023 werd hij zelf ziek. Ook deze diagnose bevestigde dat hij spoedig zou overlijden. Hij wou graag naar het hospice. Naar dezelfde plek als waar zij was overleden. Er was geen plek en hij bleef nog een paar dagen thuis. Gelukkig kwam al gauw een telefoontje dat er een plekje vrij was. En ook nog dezelfde kamer als waar zijn partner was overleden. De volgende dag werd hij opgenomen. Op dezelfde kamer met hetzelfde uitzicht en dezelfde vrijwilligers om hem heen. ‘Het was goed zo’, vertelde hij.
Vanaf dat moment ging hij achteruit. De volgende ochtend is hij heel rustig in bijzijn van zijn dochter overleden. Was het de berusting en de herkenning dat hij kon gaan? We zullen het nooit weten.
Wat we wel weten is dat voor deze man de cirkel rond was. Hij is overleden op de plek waar zijn vriendin en partner haar ogen sloot. We hopen dat hij al zijn geliefden heeft teruggevonden op de plek waar ze heen zijn gegaan. En de uitvaart? De uitvaart werd een kopie van haar uitvaart op dezelfde tijd in dezelfde ruimte. Het is goed zo!
Marieke
Reactie schrijven