Recht door zee
Op een vrijdagmiddag werd hij opgenomen. De regen kwam met bakken uit de lucht en we togen met drie paraplu’s naar de achterdeur om hem te verwelkomen. Gelegen op een brancard en hevig benauwd kwam hij binnen. Vastbesloten om zijn leven niet onnodig te rekken, maar onwetend wat een hospice precies is en inhoudt. Een alleenstaande man, gek op dieren.
Zijn hondje moest hij achterlaten. Familie kon niet voor het hondje zorgen en besloot het hondje naar het asiel te brengen. Een poging om het hondje alsnog naar het hospice te laten komen mislukte. Zelf naar het asiel gaan om afscheid van het hondje te nemen was lastig voor hem. “Doe geen moeite meisje”, zei hij dan, “het is goed zo.” Ook met de wensambulance wou hij het niet. Afscheid nemen kan ook te moeilijk zijn. En soms moet je het dan zo laten en respecteren. Al is dat best wel moeilijk. Je wilt zo graag helpen.
Het was wennen, al die aandacht van de vrijwilligers die elke keer vragen hoe het met je gaat. Goed bedoeld, maar als je al die aandacht niet gewend bent kan dat juist averechts werken. Gelukkig werden hier duidelijke afspraken over gemaakt.
Na een paar weken begon hij te wennen en kwam hij naar de huiskamer gewandeld voor een bakje thee met veel suiker. Langzaam kwam het vertrouwen en kwamen de verhalen van zijn jeugd. De liefde voor de dieren. De aanwezigheid van de honden in zijn leven, uit het asiel en asbakkenras. De wandelingen als kleine jongen met de schaapsherder en de wol die hij meenam naar huis waar kussens en matrassen van werden gemaakt. De dennenappels voor het haardvuur. De blauwe bessen die hij plukte voor zijn moeder die er sap van maakte, wat goed helpt tegen de diarree. Het stiekem meenemen van lucifers en het in brand steken van de bramenstruiken langs de spoorlijn tussen Zwolle en Apeldoorn, om daarna terug te lopen en te zien hoe ver de struiken waren afgebrand.
Hij had een klein netwerk van enkele buren die hem kwamen ophalen, zodat hij naar zijn favoriete horecaplekje meegenomen werd voor een cola Bacardi en een kroketje. Op het terras naar mensen kijken en genieten.
Hij kon een harde kant laten zien. Hij was recht door zee en zei eerlijk wat hij dacht. Een kant die is ontstaan door de bitterheid van het leven, door tegenslagen en minder mooie ervaringen. Medemensen die het minder met hem voorhadden en zich al ontfermden over zijn bezittingen. Hij werd boos van betuttelen en hij werd boos als hij iets MOEST. Want hij wou de eigen regie houden en bepaalde echt zelf wel wat hij deed en hoe hij iets deed. Hij viel spontaan in slaap als er bezoek kwam waar hij geen zin in had.
Maar zijn eerlijkheid en gouden hart blijven me bij. Je mocht alles van hem hebben, als je het maar netjes vroeg of het echt nodig had: een trippelstoel voor de vader van de kennis. De airco als je er geen had en echt nodig had. De planten die anders toch dood zouden gaan. De 43 scheermesjes die hij net aangeschaft had. De rolstoel die hij, als hij er niet meer zou zijn, toch niet meer nodig had. Hetzelfde voor de koelkast en de vriezer en ga zo maar door.
Bijzonder om ook nu weer te zien dat er zoveel kanten aan een mens kunnen zitten. Dat eenvoud datgene is wat raakt en wat overblijft. Dat er zoveel mooie mensen zijn in deze harde wereld. Dat, als je naast de harde buitenkant de mooie binnenkant kan laten zien, je een heel mooi mens bent.
Voor al deze mensen mogen wij in ons hospice zorgen. Zorgen vanuit diep respect voor datgene wat deze mensen maakt tot wat ze zijn en wie ze zijn.
Marieke
Reactie schrijven